Newsletter Podatkowy 12-16.02.2018r.

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 20, luty 2018 08:38

Ministerstwo Finansów pracuje nad wydłużeniem terminów dla podatników w zakresie cen transferowych
Wydłużenie o ok. pół roku terminów na sporządzenie dokumentacji lokalnej i grupowej, a także na złożenie oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji oraz sprawozdania CIT-TP/PIT-TP – dotyczących transakcji za 2017 i 2018 r. – przewiduje projekt rozporządzenia Ministra Finansów, który trafił do konsultacji wewnątrzresortowych.
• To odpowiedź na sygnały wpływające do Ministerstwa Finansów (MF) o tym, że wielu podatników ma trudności ze sporządzeniem ww. dokumentacji i sprawozdań w ustawowych terminach.
• Jednocześnie MF prowadzi prace nad przygotowaniem nowelizacji ustawowej, która w znaczący sposób zmniejszy i uprości obowiązki dokumentacyjne dla podatników.

Co zawiera projekt rozporządzenia

Najważniejszą zmianą jest wydłużenie podatnikom, którzy mają obowiązki dokumentacyjne z zakresie cen transferowych, terminu do:
• sporządzenia dokumentacji podatkowej (lokalnej oraz grupowej),
• złożenia urzędom skarbowym oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej,
• dołączenia do zeznania podatkowego za rok podatkowy uproszczonego sprawozdania,

Aby uprościć system podatkowy oraz ze względu na ważny interes podatników, planuje się wydłużenie tych terminów do ostatniego dnia dziewiątego dnia miesiąca po zakończeniu roku podatkowego (obecnie jest to termin do złożenia zeznania podatkowego).

Ma to objąć obowiązki powstałe w 2018 r. (tj. w odniesieniu do dokumentacji podatkowej, oświadczenia i uproszczonego sprawozdawania za rok 2017) i 2019 r. (tj. w odniesieniu do dokumentacji podatkowej, oświadczenia i uproszczonego sprawozdawania za rok 2018).

MF planuje uproszczenie obowiązków dotyczących cen transferowych
Nowe przepisy o cenach transferowych, obowiązujące od 2017 r., nałożyły po stronie podatników nowe obowiązki dokumentacyjno-sprawozdawcze w zakresie cen transferowych (tj. dokumentacja lokalna, dokumentacja grupowa, oświadczenie, sprawozdanie CIT-TP/PIT-TP), a termin ich realizacji przypada generalnie na dzień złożenia zeznania podatkowego. W związku z tym do MF docierały sygnały, wskazujące na duży nakład pracy, czasu i środków finansowych, aby zrealizować je w ustawowym terminie.
Dlatego Ministerstwo Finansów prowadzi równoległe prace nad przygotowaniem nowelizacji ustawowej, która w znaczący sposób pozwoli zmniejszyć i uprościć obowiązki dokumentacyjne podatników. Ponieważ zmiany będą korzystne dla podatników, rozważa się wprowadzenie tych przepisów z mocą wsteczną od 1 stycznia 2018 r.
Źródło: http://www.mf.gov.pl/ministerstwo-finansow/wiad...

Straty związane z realizacją kontraktu opcyjnego na walutach
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 lutego 2018 r. (II FSK 3513/17) orzekł, że organy prawidłowo wywiodły, że umowy zawierane przez Spółkę były działaniem nieracjonalnym, ponieważ nie były adekwatne do rzeczywistych potrzeb skarżącej, a ich poniesienie nie było konieczne dla osiągnięcia lub zabezpieczenia przychodu. Spółka zamiast zabezpieczać kurs, po jakim rozliczy przepływy ze swej podstawowej działalności używała tych instrumentów do spekulacji na kursie walutowym. W tej sytuacji za uzasadnione należy uznać stwierdzenie, że o kwalifikacji wydatku, jako kosztu decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika. Racjonalność ta odnosi się do wiedzy na temat związków między przyczyną a skutkiem. Stopień dbałości w działaniu podatnika wiąże się zatem z należytym uzasadnieniem przewidywań, co do kształtowania się związku między przyczyną,tj. poniesionym kosztem a następstwem, w tym przypadku przychodem lub stratą.
Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D9EF4FE1C8

NSA: wątpliwości interpretować na korzyść podatnika
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2017 r. (II FSK 3280/15) orzekł, że wątpliwości powstające w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego, których nie da się usunąć z zastosowaniem podstawowych metod wykładni, tj. językowej, systemowej lub celowościowej, uzasadniają odwołanie się do zasady in dubio pro tributario i przyjęcie takiego rozumienia interpretowanego przepisu prawa, które jest korzystne dla podatnika.
Za odwołaniem się do zasady in dubio pro tributario przemawia również sytuacja, kiedy podatnik dokonując samoobliczenia podatku, w tym także stosując zwolnienie podatkowe, kierował się aktualną w tym czasie praktyką organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych.
Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Wątpliwości, które powstały przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d u.p.d.o.f., są tego rodzaju, że nie da się ich usunąć z zastosowaniem podstawowych metod wykładni prawa. Argumenty przemawiające za jednym bądź drugim kierunkiem wykładni art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d u.p.d.o.f., które zostały przedstawione w przywołanych wyżej orzeczeniach sądów administracyjnych, są jednakowo ważne.
Ponadto, w czasie kiedy powstał wobec skarżącego obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży nieruchomości (2009 rok), w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przeważał pogląd, że dział spadku, w wyniku którego jeden ze spadkobierców stał się właścicielem całej nieruchomości, nie pozbawia spadkobiercę możliwości zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d u.p.d.o.f. (wyroki NSA: z dnia 12 października 2004 r., sygn. FSK 476/04; z dnia 8 lutego 2007 r., II FSK 187/06; z dnia 5 grudnia 2008 r., sygn. II FSK 1276/07). Skarżący mógł zatem oczekiwać, że taka sama interpretacja zostanie przyjęta również w jego sprawie.
Wszystko to uzasadnia odwołanie się w tej sprawie do zasady in dubio pro tributario i przyjęcie, że zwolnieniem podatkowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d u.p.d.o.f., objęte było nabycie nieruchomości przez skarżącego w drodze dziedziczenia i działu spadku, także ponad udział spadkowy.
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny za zasadny uznał zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 21 ust. 1 pkt. 32 lit. d u.p.d.o.f. poprzez jego niezastosowanie w sprawie, a także powiązany z nim zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP, który to przepis nakazuje traktowanie w jednakowy sposób podatników znajdujących się w takiej samej sytuacji podatkowo-prawnej. Zasadny okazał się też zarzut dotyczący naruszenia art. 121 § 1 o.p., wyrażający zasadę zaufania do organów podatkowych. W konsekwencji zasadny jest też zarzut dotyczący naruszenia art. 151 p.p.s.a.
Niezasadny jest natomiast zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. postawiony osobno, jak też w powiązaniu z art. 133 § 1 p.p.s.a. Artykuł 141 § 4 p.p.s.a. wskazuje jakie elementy powinno zawierać uzasadnianie wyroku. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia te wymagania. Zawiera zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzuty podniesione w skardze, stanowisko organu podatkowego, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Błędne stanowisko sądu pierwszej instancji co do oceny zaskarżonej decyzji, czy też syntetyczne przedstawienie argumentacji sądu, nie może być kwalifikowane jako naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. ani też art. 133 § 1 p.p.s.a., który nakazuje sądowi wydanie wyroku na podstawie akt sprawy.
Niezasadne i nieprzystające do realiów tej sprawy są zarzuty dotyczące naruszenia art. 122, art. 187 § 1, art. 210 § 1 o.p. Powstały w tej sprawie spór nie dotyczył prawidłowości ustaleń stanu faktycznego, tylko wykładni i zastosowania prawa materialnego. Wydane w tej sprawie decyzje zawierają wszystkie elementy wymienione w art. 210 § 1 o.p. Fakt, że skarżący nie zgadza się z treścią tych decyzji nie stanowi o naruszeniu wskazanych przepisów prawa procesowego.
Mając powyższe na uwadze oraz uznając, że istota tej sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku w całości, a także o uchyleniu w całości decyzji organów podatkowych obu instancji. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy uwzględnią wskazany wyżej sposób wykładni art. 21 ust. 1 pkt. 32 lit. d u.p.d.o.f.
Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/1964E93592

Korzystna interpretacja: Przychód ze sprzedaży samochód osobowego nie będącego składnikiem majątku firmy
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać do celów prowadzonej działalności gospodarczej prywatny samochód osobowy, stanowiący współwłasność Wnioskodawczyni oraz Jej Męża i zarejestrowany na oboje małżonków. W związku z charakterem użytkowania przedmiotowy samochód nie będzie stanowił środka trwałego w firmie Wnioskodawczyni i tym samym nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni zamierza zaliczać w koszty prowadzonej działalności jedynie wydatki związane z jego eksploatacją do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46, ust. 5 i ust. 7 ustawy PIT.
Szef Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacji z dnia 28 stycznia 2018 r. (DPP7.8220.64.2017.CRS) uznał, że jeżeli samochód osobowy nie jest składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, a koszty jego eksploatacji dla celów działalności gospodarczej są rozliczane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy PIT, wówczas odpłatne zbycie tego samochodu nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz przychód z tytułu odpłatnego zbycia innych rzeczy, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT.
W konsekwencji, odpłatne zbycie ww. samochodu nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi jego nabycie.
Źródło: http://sip.mf.gov.pl/faces/views/szczegoly/szcz...

Dołożyliśmy wszelkich starań, aby informacje przekazywane w naszym Newsletter były zgodne ze źródłem ich pochodzenia. Jednocześnie nie bierzemy odpowiedzialności za ich prawidłowość, kompletność ani aktualność.